osoby artystyczne

Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz

Artysta performer, autor obrazów i obiektów. Urodzony w 1963 roku w Lipianach, w latach 1982–2014 mieszkał w Sopocie, gdzie aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym i kulturalnym Trójmiasta – począwszy od okresu studiów na Uniwersytecie Gdańskim, przez zaangażowanie w działalności Teatru Ekspresji, SFINKS-a, Teatru Patrz Mi Na Usta, po solowe działania performatywne. Obecnie żyje i tworzy w Berlinie.

Od lat Dziemaszkiewicz tworzy również obrazy i obiekty. Pracuje, wykorzystując autorską technikę „tape art”, w której podstawowym narzędziem i jednocześnie materiałem jest taśma klejąca, co jest naturalną konsekwencją i ewolucją jej użycia w performansach artysty. Taśma i ciało twórcy były zawsze ważnymi elementami jego prac.

Transgeniczna i transseksualna praca Dziemaszkiewicza ma na celu łączenie przeciwieństw, stawianie pytań o granice pomiędzy człowieczeństwem a zwierzęcością. Jego twórczość sięga po przeczucia, instynkty, emocje, a nadrzędną zasadą jest szczerość. Bezkompromisowość wobec ograniczeń społecznych tworzy niepowtarzalny język wypowiedzi artystycznej. Artysta jest taki, jaki sam chce siebie i swoje dzieło wykreować – w imię wolności każdej jednostki ludzkiej. Sztuka Dziemaszkiewicza była prezentowana m.in. w USA, Chinach, Francji, Niemczech, Turcji, Czechach, Kanadzie. Twórca w pełni identyfikuje się ze swoim dziełem.

---

Barbara Gryka

Artystka, performerka. Urodzona w 1992 roku, pochodzi z Końskowoli koło Puław. Od szóstego roku życia przez dziesięć lat tańczyła w zespole ludowym. Studiowała na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2019 roku uzyskała dyplom w Pracowni Działań Przestrzennych Mirosława Bałki. Pracuje i mieszka w Lublinie i Warszawie.

Jako twórczyni zajmuje się działaniami performatywnymi – pracuje z ludźmi, również tymi nieparającymi się sztuką, czego nauczyła się od swej matki, Beaty. Jej ulubionym zajęciem jest rozmawianie, lubi też podglądać inne osoby, ich zachowania, styl życia. W projekcie „Architektura od Środka” odwiedzała swoich sąsiadów na osiedlach Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, pukając do ich drzwi i prosząc o rozmowę; planuje dalsze wizyty na modernistycznych polskich blokowiskach. Z kolei w performansie Taniec Motocykli przewodziła grupie ośmiu mężczyzn na motocyklach, tańcząc lubelski taniec ludowy.

Jest laureatką nagrody głównej „Artystycznej Podróży Hestii” (Warszawa, 2019), Konkursu Fundacji Szara Kamienica (Kraków, 2019), Teatru Zagłębia (Sosnowiec, 2020), Międzynarodowego Konkursu na Intermedialne Dzieło Sztuki ICIA (Kraków, 2022). Swoje prace prezentowała m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki, Manifesta 14 w Prisztinie, Galerii Narodowej w Pradze, Galerii Labirynt w Lublinie, Bangkok Art and Culture Centre, Muzeum Sztuki Współczesnej w Zagrzebiu oraz na Kaunas Biennal w Kownie. Odbyła rezydencje w Muzeum Sztuki Współczesnej w Barcelonie (MACBA), Residency Unlimited, Narodowym Muzeum Sztuki Współczesnej w Atenach (EMST), galerii PLATO w Ostrawie, Akademie Schloss Solitude w Stuttgarcie i w wielu innych instytucjach.

---

Maciej Kryński

Performer, reżyser, muzyk i artysta wizualny urodzony w 1996 roku. W swojej twórczości łączy doświadczenie sceniczne z mediami wizualnymi. Studiował performans na University of the Arts London oraz ukończył Wydział Sztuki Mediów na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Interesuje się politycznym, teatralnym i per formatywnym wymiarem sceny, ale także kontekstami architektonicznymi, rzeźbiarskimi i społecznymi. Twórca akcji performatywnych, spektakli teatralnych i instalacji. Swoje prace prezentował w Polsce i za granicą w ramach współpracy instytucjonalnej, a także podczas festiwali i rezydencji artystycznych, m.in. w Galerii Wozownia w Toruniu, Teatrze Zawirowania w Warszawie, Studio Theatre i Platform Theatre w Londynie oraz podczas Wrocław Off Gallery Weekend, Light Move Festival w Łodzi, Centrale Festival w Fano czy CSM Alive Festival.

---

Robert Kuśmirowski

Performer, autor instalacji, obiektów, fotografii, rysunków. Urodzony w 1973 roku w Łodzi, w latach 1998–2003 studiował na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Marii Curie- Skłodowskiej w Lublinie, gdzie uzyskał dyplom w Pracowni Rzeźby Monumentalnej prof. Sławomira Mieleszki. W roku akademickim 2002/2003 przebywał na stypendium w Pracowni Metalu i Modelowania na Rennes 2 University oraz w Musée des beaux-arts de Rennes. Związany z Fundacją Galerii Foksal w Warszawie, Johnen Galerie w Berlinie i galerią Guido Costa Projects w Turynie. Jest laureatem Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie sztuk wizualnych za 2011, Paszportów „Polityki” za rok 2005 rok oraz wielu innych nagród. Od 2007 roku zatrudniony w Zakładzie Intermediów Instytutu Sztuki Pięknych macierzystej uczelni oraz w Sammer Academy w Salzburgu (2013–2014). Mieszka i pracuje w Lublinie.

Większość jego prac oparta jest na rekonstrukcji i kopiowaniu starych przedmiotów, dokumentów, fotografii, a raczej tworzeniu ich łudząco podobnych imitacji. Zazwyczaj nie mają one swego określonego pierwowzoru, a jedynie przywołują kulturę materialną pewnej epoki. Zawsze jednak cechują się obsesyjną dokładnością i skrupulatnością. W większych instalacjach ujawnia się też kolekcjonerskie zamiłowanie artysty – nagromadzone przedmioty tworzą trudne do ogarnięcia zbiory, określone przez Joannę Mytkowską jako „barok nadmiaru i entropia detali”. W ten sposób Kuśmirowski odwołuje się do pamięci, historii i nostalgii, jaka towarzyszy kulturze wizualnej z odległej i nieco bliższej przeszłości, powoli znikającej pod kolejnymi warstwami czasu. Dzięki temu w jego realizacjach ujawnia się też wątek wanitatywny – odtwarzanie minionej kultury materialnej staje się sposobem podejmowania tematów krótkotrwałości, przemijalności i śmierci. Podobny charakter mają też jego akcje i działania performerskie, czasami uzupełniane komponowaną przez niego muzyką.

---

Magdalena Mellin

Artystka wizualna, performerka, malarka, autorka tekstów, poetka. Urodzona w 1984 roku, uzyskała w 2015 roku tytuł doktory sztuk na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku; swoją edukację uniwersytecką wzbogaciła o stypendium na Sabancı University w Stambule. Uczestniczyła również w dwuletnim programie Dutch Art Institite „Visual Art and Research” w Holandii. W latach 2013–2017 była rezydentką Kolonii Artystów, gdzie w ramach otwartych pracowni zaczęła trwającą do dziś artystyczną współpracę z Moniką Wińczyk. Swój performerski projekt „Dialogi nie/przeprowadzone, listy nie/wysłane” prezentowała m.in. na Month of Performance Art w Berlinie (2015) oraz na Festiwalu Nowego Teatru w Rzeszowie (2015).

Jest autorką publikacji What Happens Behind This Wall, Stays Behind This Wall (2012) oraz Skaryfik(s)a))cja (2018). Jej teksty poetyckie publikowane były również na łamach portalu Splesz, warszawskiego czasopisma „Wakat” czy też w zbiorze manifestów Death of Patriarchy. Manifestos – The Revolution is now! W 2018 roku razem z Kajetanem Hajkowiczem i Hubertem Wińczykiem stworzyła prezentowany w poznańskim Teatrze Ósmego Dnia w ramach konkursu „OFF: Premiery/Prezentacje” spektakl Bez_Tytułu, który miał swoją kontynuację na festiwalu Malta w 2020 roku.

Od 2021 roku Mellin organizuje „Farbowanie” – cykliczne spotkania wokół performansu w Klubie Farby w Poznaniu, który prowadzi wspólnie z Andrzejem Masko. W 2023 roku brała udział w konkursie „A-Kumulacje 2023”, będącym częścią Kaliskiego Biennale Sztuki, oraz w 19. Mózg Festivalu w Bydgoszczy. W swojej twórczości stara się uchwycić procesualny i fizyczny aspekt obrazu w przestrzeni doświadczenia, wspomnienia i wyobrażenia.

---

Jagna Nawrocka

Artystka multimedialna, performerka, choreografka i badaczka ruchu urodzona w 1996 roku. Absolwentka Wyższej Szkoły Sztuki i Projektowania we Wrocławiu (2019) oraz Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi (2024). Studiowała taniec na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, ukończyła kurs Choreografii Eksperymentalnej w Centrum w Ruchu i Szkole Kem w Warszawie. W swojej pracy artystycznej bada różne strategie choreograficzne, wykorzystując fotografię, tekst, tkaninę, rysunek, rzeźbę i performans. Koncentruje się na medium partytur ruchowych jako narzędziu do planowania współistnienia i archiwizowania tego, co niewidzialne. Jest zaangażowana w spekulatywne projekty (post-)artystyczne, pracuje z wyobraźnią somatyczną i tworzeniem kolektywnej wiedzy poprzez wymianę doświadczeń sensorycznych. Bada queerowe praktyki pokrewieństwa, manifestacje pożądania, głosy nieposłuszeństwa i gesty miłości w obliczu kryzysu. Jest członkinią Akademii Ruchu Queer i współtwórczynią audycji radiowej SCORE ME QUEER w Radiu Kapitał. Występowała w Komunie Warszawa, Scenie Roboczej Poznań, galerii PLATO w Ostrawie, Floating in Berlin, Brera Academy w Mediolanie. Jako stypendystka Culture Moves Europe wzięła udział w rezydencji ATLAS i wystąpiła na festiwalu ImPulsTanz w Wiedniu w 2023 roku. W tym samym roku rozpoczęła performatywny projekt partycypacyjny Longing to be Long, w ramach którego powstaje film tworzony we współpracy z Łódzką Szkołą Filmową.

---

Anna Steller

Performerka, tancerka i choreografka. Matka trójki. Urodzona w 1979 roku w Gdańsku; na scenie zaczęła występować w 1993 roku w tamtejszym Teatrze Dada von Bzdülow. Od wielu lat tworzy performanse oraz spektakle. Jako performerka koncentruje się głównie na przejrzystości i szczerości przekazu oraz radykalnych rozwiązaniach artystycznych. Interesuje ją praca z artystami o innych zainteresowaniach, negocjacja na polu sztuki, z której rodzi się nowa, świeża jakość. Interdyscyplinarność tańca i performansu to obszar, który twórczyni ta bada od lat, próbując zrozumieć i przekazać publiczności ważne dla niej treści i koncepcje.

Jest członkinią Plenum Osób Opiekujących Się, z którym zdobyła główną nagrodę na 7. Gdańskim Biennale Sztuki w 2023 roku. Swoje prace prezentowała m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia” w Gdańsku, Gdańskiej Galerii Miejskiej, galerii Halo Kultura w Gdyni, Centrum Sztuki Współczesnej „Kronika” w Bytomiu, Państwowej Galerii Sztuk w Sopocie, galerii Arts Station Foundation w Poznaniu, Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu, na Maat Festivalu w Lublinie, Malta Festivalu w Poznaniu, festiwalu „Telling the Baltic” w Karlskronie, Miami Performance International Festivalu, FestivalL1 Contemporary Dance Festivalu w Budapeszcie, festiwalach „Body-Mind” w Warszawie, „Four Days” i Festival of Naked Form (oba w Pradze) oraz w Berlinie.

Uzyskała liczne stypendia i nagrody, m.in.: „Dance Web” na festiwalu tańca Impulstanz w Wiedniu (2003), stypendium Visegrad Fund (2014), Nagrodę Specjalną Marszałka Województwa Pomorskiego za wybitne zasługi w dziedzinie twórczości artystycznej oraz Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska dla Młodych Twórców za spektakl „Good Girl Killer”. W 2014 roku była ponadto stypendystką Alternatywnej Akademii Tanecznej przy Art Station Foundation w Poznaniu. Dwukrotnie otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

---

Marek „Rogulus” Rogulski

Artysta multimedialny, rzeźbiarz, malarz, performer, teoretyk sztuki. Urodzony w 1967 roku w Gdańsku; w latach 1985–1990 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych. Pierwsze udokumentowane działania w przestrzeni publicznej zrealizował w 1983 roku. Trzy lata później został członkiem grupy muzycznej Terra Nostra, a w 1989 roku dołączył do grupy artystycznej Pampers Maxi; w kolejnych latach działał w kolektywach Ziemia Mindel Wurm, Tysiąc Najjaśniejszych Słońc, OBPW oraz w licznych formacjach muzycznych. W latach 1990–1992 był wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Klub Inicjatyw Społecznych – Galeria C 14; współpracował wówczas z formacją artystyczną Totart i Galerią Wyspa. Od 1992 roku prowadzi Fundację Tysiąc Najjaśniejszych Serc, która prowadziła różne miejsca prezentacji sztuki i galerie (m.in. Auto da fe, Spichrz 7, Spiż 7, ICS, MuesseuM). W latach 1992–1994 był wiceprezesem fundacji Otwarte Atelier, działającej w dawnej Łaźni Miejskiej w Gdańsku. Od roku 2017 prowadzi Instytut Cybernetyki Sztuki i MuesseuM w gdańskiej Osowej („Wielki Zderzacz ArtHadronów”). Wypracował szereg pojęć, które stosuje w odniesieniu do problematyki sztuki współczesnej: „Poza Postmodernizm”, „Steerage”, „Nowy Totalizm”, „Epihumanistyka”. Aktualnie pracuje jako adiunkt w Akademii Humanistyczno- Ekonomicznej w Łodzi.

---

Artur Tajber

Artysta intermedialny. Urodzony w 1953 roku w Katowicach, studiował na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu oraz na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, gdzie w 1978 roku uzyskał dyplom w pracowni prof. Adama Marczyńskiego, a cztery lata później podjął pracę; obecnie jest tam zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego. Przez 25 lat (1982–2007) był pracownikiem Katedry Sztuk Wizualnych na Wydziale Form Przemysłowych krakowskiej ASP. Założyciel Międzywydziałowej Pracowni Intermediów (2001–2007) i twórca jej programu, współautor tzw. minimów programowych kierunku studiów intermedia, kierownik Katedry Intermediów ASP w Krakowie (2007–2012), pierwszy dziekan (przez dwie kadencje) nowo utworzonego Wydziału Intermediów (2012–2020). Obecnie jest kierownikiem Katedry Zjawisk Sztuki i Pracowni Sztuki Pojęciowej na tym wydziale.

Sztukę akcyjną Tajber uprawia od połowy lat 70. Współzakładał formację performerską KONGER (1983–1993) oraz Stowarzyszenia Fort Sztuki (któremu prezesował w latach 1996–2007). Prowadzi pracę twórczą, badawczą, dydaktyczną, teoretyczną i organizacyjną w nurcie sztuki performansu. Tworzy cykle tematyczne (np. „ORIENT- A K CJA”, „OKCYDENT-A K CJA”, „WALK’MAN”, „TABLEABLE”, „TIMEMIT”), w których łączy różne media i środki ekspresji. Część jego prac po roku 1984 realizowana była w przestrzeni naturalnej (m.in. w południowej Polsce, północnej Szkocji, Irlandii Północnej, Norwegii) – większość z nich powstaje w kontekście konkretnej lokalizacji, uwzględniając panujące tam warunki. Od połowy lat 90. głównym źródłem motoryki jego performansów jest analiza ludzkiego zachowania w przestrzeni zurbanizowanej i organizowanej przez człowieka.

Prowadził kilka galerii (galerię gt, Galerię Pryzmat) oraz wiele międzynarodowych projektów artystycznych i badawczych – jako autor, kurator lub w ramach współpracy (m.in.: „AK C JA” w Galerii BWA i Bunkrze Sztuki w Krakowie, „Territories Nomades”, dwutygodnik „Fort Sztuki”, „TIMEMIT”, „MetaMuzeum”, „Aesthetics & Bias”), zrealizował dwa programy badawcze finansowane przez Narodowe Centrum Nauki, jest też redaktorem cyklu wydawniczego „Metamuzeum – artyści performance o sztuce performance” (trzy pierwsze tomy wydano dzięki funduszom od NCN). Swój dorobek artystyczny prezentował w większości krajów Europy, w Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej oraz w Azji. W 2022 roku obchodził czterdziestolecie pracy akademickiej, a jesienią tego roku będzie miała miejsce 50. rocznica jego udziału w publicznym obiegu sztuki.

---

Monika „Mona” Wińczyk

Artystka i aktywistka pochodząca z Poznania, urodzona w 1977 roku. Działa zarówno indywidualnie, w duetach (Monster Hurricane Wihajster, Mellin & Wińczyk) oraz w innych konstelacjach osobowych. Obszarem jej działań są empatia wobec wszelkich istot/zjawisk i ich emancypacja, szeroko pojmowana natura, której towarzyszy ból, brak samoakceptacji, konflikt pokoleniowy, niestabilność, tęsknota za adoracją i przemoc.

Była współkuratorką Festiwalu Performance i Eksperymentu Dźwiękowego „Dragon odBity – 8 bitów” (2011) oraz festiwalu „DIE FENSTER – Wychylenia sztuki: performance, dźwięk, ruch” (2014); zainicjowała też następujące wydarzenia: „Performance art jam session”, „MHW poleca” oraz „Monoformance” w Poznaniu. Uczestniczyła w następujących festiwalach i konkursach: „Widma Malingradu”, „CBL”, „Obserwatorium Miejskie” (Toruń), „Friv” (Poznań), „V-Day – Dni Wykluczonych Ciał” (Poznań), „NSK”, „Sopot Non-Fiction”, „Queer Fest”, „OFF:premiery” (Poznań), „SzekspirOFF” (Gdańsk), „Anima Mundi #2” oraz w projektach wsparcia dla uchodźców: „Zaadoptuj kamizelkę”, „Galeria bez domu”, „Po_sąsiedzku”. Występowała w spektaklach Ofelia_remix, Nomadka, Re_wolta, Ostatnia wieczerza, Wina Pramatki, Stoję na brzegu rzeki, Stormy protest song, a także w operze Napój miłosny. Wyreżyserowała także spektakle mono czy stereo? i Try walking in my shoes; obecnie pracuje nad kolejną sztuką teatralną – TEKKK-Ło spada na Ziemię, a scenariusz, którego jest autorką, został nagrodzony w konkursie „OFF:premiery” przez Teatr Ósmego Dnia.

Współorganizowała „czarny protest” i Manify w Poznaniu oraz wystawy Polka w budowie”. Jest członkinią BVP projektu kolektywu Caldodecultivo oraz obozu dla klimatu. W latach 2022–2023 brała udział w projekcie „Współdziałanie w kulturze”, organizowanym przez Centrum Kultury „Zamek” w Poznaniu. Współpracowała z kompozytorem Rafałem Zapałą przy realizacji Operki o mizofonii oraz z zespołem KakofoNIKT i Jackiem Hałasem przy koncercie Wszystkie końce świata.